Een veiling is leuk om eens te zien. Er staan een aantal bankjes, met daarop een telefoon, een kastje met een knop waarop gedrukt kan worden en er hangt een grote klok. Een zogenaamde mijnklok. Op die klok zie je welke soort vis er op dat moment geveild wordt. De wijzers van de klok lopen terug. Het is een soort digitale wekker (dus geen klok met wijzers) die snel terugloopt. De klok start met lopen op een bepaalde prijs, bijvoorbeeld €10,- per kilo. Dan gaat de prijs naar beneden. Tot op de cent nauwkeurig is te zien wat er voor een kilo van die vis moet worden betaald. Als een handelaar denkt dat hij voor €8.50 die vis wil kopen, moet hij vlak voordat de klok op €8.50 staat, op de knop drukken. Dan staat de klok stil. De handelaar zegt hoeveel kilo hij wil (of hoeveel kisten) en betaald dan per kilo €8.50. Als er dan nog wat over is van diezelfde vis, gaat de klok opnieuw lopen.
Het risico bij de veiling is dat als je te lang wacht met drukken (omdat je zo goedkoop mogelijk wil kopen) iemand anders je voor is. En dan heb je soms niks meer. Aan de andere kant moet je ook niet te vroeg drukken, want dan betaal je teveel geld voor een kilo. Je moet als je viskoper dus goed op de hoogte zijn van de prijzen van vis. De telefoon staat er, omdat er ook handelaren zijn die de veiling vanuit thuis volgen. Degene die in de zaal zit, wordt gebeld wanneer degene die thuis zit een aantrekkelijke prijs voor de vis voorbij ziet komen. Bijzonder aan een visveiling is dat de prijs steeds verder omlaag gaat, in plaats van naar boven. Dat is namelijk bij iedere andere veiling het geval. Degene die het meest voor het product wil betalen, krijgt het uiteindelijk. Bij de visveiling is het andersom.
Back | Top
